A raczej nie tylko o to jej chodzi.
Autorka ma na myśli relacje w naszym życiu, branie odpowiedzialności, zajmowanie się swoim ogródkiem.

Pierwszy z tych biznesów to tzw. „biznes Boga” – siła wyższa, bogini ziemi, bóg wiatru, czy cokolwiek innego, w co wierzysz. Są to rzeczy, na które nie mamy wpływu – wojny, pogoda, miejsce, w którym się urodziliśmy, nasz wzrost.

Drugi z nich to „biznesy” innych ludzi – ich wzorce, przekonania, opinie, sposób zachowania, emocje czy brak kultury. Sama sobie odpowiedz, czy masz na to wpływ.

Trzeci biznes to Twój biznes – Twój ogródek, Twoje widzenie świata, emocje, wybory, zachowania.

I tylko na ten trzeci, ostatni – MAMY WPŁYW.

Niby to oczywiste, niby zrozumiałe, ale niestety – problem w tym, że zwykle siedzimy w cudzym ogródku.

Uprawiamy go, wyrywamy chwasty, podlewamy, sadzimy kwiatki, bo chcemy być miłe, uczynne, chcemy pokazać, jakie fajne z nas babki, które sobie ze wszystkim radzą i zawsze można na nas liczyć – a do tego jeszcze mamy taki dobry gust! Jakie śliczne dróżki robimy, jak ładnie wypielimy, jakie piękne kwiatki wybierzemy.

I w tym momencie pojawiają się dwa problemy.

Robimy to wszystko po to, żeby zasłużyć na dobre słowo, aprobatę, poklepanie po główce. Chcemy zdobyć akceptację drugiej osoby, pokazać: „Zobacz jaka jestem super!”, trochę jak małpka w cyrku… Tyle, że drugi człowiek często wcale nas o to nie prosi – my tak same z siebie. A w związku z tym, że nie prosi – wcale nie jest zadowolony! Bo kwiatki nie takie, bo on/ona woli bardziej dziki ogródek, a tu wszystko wypielone, bo chciał iglaki, a tu wszędzie rabatki.

W dodatku, druga osoba czuje złość, którą wcześniej czy później na nas wywali, bo podważamy jej kompetencje, jej poczucie własnej wartości, jej sprawczość – gdyż stawiamy ją w roli dziecka. Bo przecież każdy dorosły człowiek ma prawo uprawiać swój ogródek po swojemu, prawda?

Drugi problem jest taki, że, gdy siedzimy w cudzym ogródku i poświęcamy się – zaniedbujemy swój.

I czujemy się coraz bardziej rozżalone, wykorzystywane, bez sił. Nasz ogródek zarasta chwastami, nie ma w nim miejsca na to, żeby się gdzieś położyć i odpocząć, nie ma gdzie posadzić warzyw, żeby nas karmiły.

Słowem – leży odłogiem, a nas w nim nie ma.

A gdy nie ma nas w naszym ogródku, sorry – życiu, to nie wiemy, kim jesteśmy, gdzie są nasze granice, nie wiemy, co czujemy, co jest zgodne z nami, a co nie.

A tylko na to mamy wpływ i tylko to jest naszym obowiązkiem.

Bo jeśli nasz ogródek będzie piękny, pełen życia, radości i jednocześnie będzie miał płot i będziemy do niego wpuszczać tylko tych, których chcemy, to zamiast załatwiających się psów z całej okolicy i sąsiadów wyrzucających swoje śmieci – nasze relacje z innymi oraz ze sobą, także te biznesowe będą rozkwitać.

O tym w kolejnych artykułach.